Το σεντούκι των πόνων

Άνοιξα το μαξιλαράκι μου στα δυο
και βρήκα χώρο μέσα για ν' αδειάσω.

Αδειάζω ολ' αυτά τα καθημερινά που
δεν τολμώ να πω κει μέσα.

Θα τ' αφήνω μες τη μέρα,
θα τα παίρνω μες τη νύχτα.

Είναι γεμάτο πια κει μέσα.

Βόλτα

Θα ξυριστώ και θ' αλειφτώ με κρέμες σήμερα.

Σήμερα θα φορέσω το καλό μου γκρι πουκάμισο.

Θα φορέσω το καλό μου μαύρο παντελόνι
και τ' ακριβό δερμάτινο παλτό μου.

Θα βάλω τα μαύρα λουστρίνια μου
και θ' αγκαλιάσω τον εαυτό μου σήμερα.

Θα πάρω τ' αυτοκίνητο μου και θα πάω.

Θα πάω εκεί που δεν θα υπάρχει ο άνθρωπος.

Θα πάω μια βόλτα στην ερημιά πάλι,
όντας στις ομορφιές μου σήμερα.

Πικρή ζάχαρη

Στο στόμα μου έχω μια γεύση.
Μια γεύση πικροζάχαρη.

Στη ψυχή μου έχω μια γεύση.
Μια γεύση πικροζάχαρη.

Και στο φιλί έχω μια γεύση.
Μια γεύση πικροζάχαρη.

Λιωμένο ζαχαρωτό

Σε κράτησα μες τα χέρια μου μα,
λίγο σαν να ήτανε.
Σε κράτησα και σ' αγκάλιασα
με όλα τα δάχτυλά μου.
Σαν μικρή πνοή με φύσαγες.
Στο πρόσωπο δροσιά και ζέστη είχα.
Όποτε το ήθελα εγώ σε γευόμουν.
Μόνο όταν το ήθελα εγώ.

Σε κράτησα για μέρες.Χρόνια.
Βαθιά σ' όλες τις τσέπες τρύπωσες.
Πολύχρωμες ζαχαρωτές λωρίδες.
Κορμοστασιά από γλύκα.
Σιρόπι στ' ακροδάχτυλα.
Όποτε το ήθελα εγώ σε γευόμουν.
Μόνο όταν το ήθελα εγώ.

Κάθε μου πρωί και κάθε μου βράδυ.
Σ' είχα στο στόμα και στη γη.
Ζαχαρένια ατοπήματα και γέλια.
Μαζί μου κράταγες εσύ κι ας ήταν
ο κόσμος όλος εναντίον.
Όποτε το ήθελα εγώ σε γευόμουν.
Μόνο όταν το ήθελα εγώ.

Το στάχυ

Λόγια κενά λόγων.

Συντροφιά μου εγώ.

Χρόνος αλλοιωτής.

Πέτρα,ανάσα και χώμα.

Φιλί σ' αέρα,απάτητο.

Ουρλιαχτό ανείπωτο.

Συγκατάβαση.

Κατανόηση άνυδρη.

Εγκατάλειψη.

Μεσονύχτιο

Ήπια μια γουλιά καφέ και γύρισα πλάτη.
Πικρή γεύση στάθηκε για ώρα πάνω στα χείλη.
Σαν να πάγωσε η πίκρα.

Κοίταξα πάλι την ώρα,πρωί σαν να ήταν.
Μεσάνυχτα και μια ήττα ήδη φορτωμένη.
Φίλη στ' αζήτητα η νύστα.

Γουλιά σε γουλιά και όλα καφετιά στον πάτο.
Κι έξω μαύρα και σιωπή.Σιγή,νεκρική.
Άδειο φλιτζάνι η συντροφιά μου.

Φυλάχτηκα από σένα απόψε.Φυλάχτηκα.
Κι όμως να σου πάλι...
Σ' απρόσμενο τρέμουλο με κίνησες.
Ήρθες και σήμερα απρόσκλητη.

Ήρθες και πάλι απρόσκλητη.
Για μια ζωή,θλίψη εσύ.

0

Αιώνια χρόνια τώρα,τη σάρκα σου κουβαλάω
στους ώμους μου.

Αρρώστια μέσα σου θερίζει κύτταρα και νιότη.

Που είναι τα χρόνια εκείνα πριν του προδομένου
την γεύση εσύ γευτείς;

Που ειν' τα δικά σου χρόνια πριν την πτώση σου
στον μονάκριβο τον Άδη κάνεις ιδίας χείρας πράξη;

Αιώνια το σώμα σου στο δικό μου κουβαλάω πάνω.

Αιώνια χρόνια.

Υποφέρεις τις ανάσες σου...

Ματωμένα τα λόγια σου,πονώ και γω μαζί σου.

Τον πόνο σου μισό να κάνω ας μπορούσα!

Κόβομαι σε άπειρο.

Γίνομαι μικρός και συνάμα μεγάλος να σε φτάσω.

Πικρόδεμα.
Μια κατάρα κληροδότημα.

Η αρρώστια σου βαριά μέσα στο δέρμα στάζει.

Την βλέπω ώρες κι ώρες.
Πεινασμένο σκυλί του δρόμου μεσ' το σώμα σου.

Και συ 0.

Αρχή ίδια μ' ένα τέλος.

Σβούρα

Όχι.
Κάπου.
Να είμαι κάπου.
Να με βάλεις εσύ κάπου!
Δεν ξέρω ακόμα,ίσως στην τσέπη σου
ή μάλλον καλύτερα στο σβέρκο σου.
Να με πάρεις όπου και να πας.
Και δεν έχω ακόμα δισταγμό.
Ηλικία έχω όμως μια χαρά
για να φύγω παρέα σου.
Και μην μιλάς εσύ.
Δεν θέλω λόγια.
Άφωνα.
Ναι!

8 κουμπιά

Έχασα εσένα.
Και;
Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα τώρα.
Έχω 8 ολόκληρα κουμπιά ακόμα.

Καλό-Κακό (Άχτι)

Τα χείλη σου έχω
Το χάδι σου έχω
Το σώμα σου έχω

Την ανάσα σου έχω
Το φιλί σου έχω
Την μυρωδιά σου έχω

Τα όνειρα μου έχω
Την ζωή μου έχω

Την ψυχή μας έχω;

Απών

Η έλξη της ντροπής μας.

Δεν με σέβεσαι.
Και ούτε συ σεβαστικός στα πλήθη τούτα που σε διώκουν στέκεις.

Ανεπάρκεια θέλω.

Φιλήσυχο γεννητούρι μου και μια σύγκριση.

Αχ!

Τα Σάββατα εκείνα που δεν σ' έχω...

Σαν παιδική χαρά,σαν χθες

''Κούνια''
Να κάνουμε κούνια ξανά.
Να με πιλοτάρεις στον αέρα.
Να μου κρατάς τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε κούνια ξανά...

''Τσουλήθρα''
Να κατέβουμε απ' την τσουλήθρα ξανά.
Να σε ευωδιάζω εγώ στη γη με μια αγκαλιά.
Να σου κρατώ τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε τσουλήθρα ξανά...

''Γύρω γύρω όλοι''
Να κάνουμε γύρω γύρω όλοι ξανά.
Να σε κεράσω ζάλη και κεράσια και φιλιά.
Να μου κρατάς τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε γύρω γύρω όλοι ξανά...

''Τραμπάλα''
Να κάνουμε τραμπάλα ξανά.
Να με τινάξεις στα ουράνια ψηλά.
Να σου κρατώ τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε τραμπάλα ξανά...

Μονόστιχο

Πως εσύ όλο καρδιά μέσα στο σώμα είσαι;

Robot 2009

Ap' eksw anthrwpinos,me sarka.

Matia gualina kai aerio gi' anasa.

Kiniseis omoies zwntanwn.

Kai kathe mera fortisma.

9:30 energopoiisi.

Me fwtakia antanaklw tin mera mou.

00:00 apenergopoiisi.

Me mauro ladi zwgrafizw tin nuxtia mou.

Apo tin mera pou s' antikrisa.

Arxisa na ponaw.

Arxisa na epithumw :

T' anatrixiasma ap' tin

agapi twn anthrwpwn.

Auto monaxa the na zisw pali.

Kai meta aposundese me sta krufa.

Pantotina sta xronia sou mesa na koimamai.

Θεωρία συνωμοσίας

Κάθε που υψώνω βλέμμα στα ψηλά,
την Άρκτο σ' αντικρίζω...

Περί μοναξιάς

Πικρογέννημα εσύ π' απ' τα πάθη μου θεριεύεις.
Σκοτάδι γλυκαπλώνεσαι παντού μιας και για πάντα.

Μοναξιά,εσύ μονάχα δεν μ΄αφήνεις μες τα ακόνια
των ανθρώπων.

Εσύ που το χεράκι σου όμορφα μ' απλώνεις,
πάρε μια ώρα απ΄τη γιορτή του κόσμου να μου δώσεις.

Δεν γεύομαι την ιερότητα των άλαλων στιγμών.

Νιώθω τ' αδιαίρετο μέσα μου λες και να ριζώνει.

Χιλιοκομματιασμένος.

Ζεύξης

Τίποτα να μένει σαν ελιάς ίσκιος.
Κατακαλόκαιρο στη μέση της ατελούς μας ζεύξης.

Απλώνω κάτω απ' το μπαλκονάκι σου το κύμα.

Κάνω μεγάλο κόπο να διαβαίνω χωρίς
να ξέρω να περπατώ μεσ' την αγάπη.

Κι αν κάποια λάθη έκανα και γω μην με σωπαίνεις.

Τρέμω στ' άκουσμα της άφιξης σου.

Έχω μια δυο μέρες ακόμα να ζω τ' αλώβητα.

Πάθη,καημός και θυμάρι αλμυροβότανο.

Τι να κάνει τώρα η αρχοντιά σου;
Που να βολεύεις το σώμα σου τ' ολόλευκο;

Κάποτε ξανά μέσα στις μέρες που θα με προσπερνούν
σαν βέλη π' αστοχούν,
τότε θε να σε δώ μπροστά μου.

Να φοβάσαι εκεί την μοναξιά,να θες μαζί μου να' σαι.

Κράτα γερή την άπλωσιά των λόγων.
Των λόγων που θα ηχούν στο βλέμμα για να 'ρθεις...

Ζωής ολάκερης

Κόκκινη βεντάλια,ακουμπηστά με τ' άρωμα μου.

Χαράζει το ηλιοβασίλεμα επάνω στο λαιμό μου.

Κατηφόρια.

Ποδήλατο και φρένο για μας δεν παν' μαζί.

Στα νιάτα μου με βρήκες.

Κούνα και γύρνα πεταλιές να γυροφέρνει ο κόσμος!

Κόκκινο,πιο κόκκινο και απ' το φτερό δαιμόνου.

Σημάδια και λουριά,ολόλυτα ως τα χάδια σου.

Απογειώθηκε απ' τα χείλη σου το σημάδι τούτο
και προσγειώθει αχνιστά στης νιότης μου το δώρο.

Μα,για ξαπόσταινε και κοίτα...

Είναι φρέσκο ακόμα το φιλί,μα ο χρόνος ζαβολιάρης!

Σαν αφήνει το ίδιο τούτο το φιλί,να κατοικεί σε με στο γήρας.

Της λύπης

Ποιες απ' όλες τις μελανιές μου να φιλήσω;

Ποιες ειν' αυτές π΄αργοπορούν τα δάκρυα
να κυλήσουν;

Δέρμα σημαδεμένο απ' τη φωτιά κι απ' το νερό
καθάριο,να νιώθω κάθε στίγμα.

Ποιες χαραγματιές να πάψω να μετρώ,
για να γελάσει ο πόνος;

Και εγώ τρυγώ το σώμα μου και η ψυχή στενάζει.

Τελειωμός θωρώ να σπέρνει τα προικιά και
μου φυσά τα χνώτα.

Που ειν' τα βέλη του έρωτα εκείνα,που σαν χτυπούν τα εσώψυχα
λυσσάνε οι πυρκαγιές στα χείλη;

Εννιά φιγούρες μ' επισκέφτηκαν κι εννιά με ταλανίζουν.

Μα μια ειν' η πιο απροσδόκητα πονεύτρα απ' όλες και τραχιά.

Κι αυτή η λύπη μου είναι.

3

Τα πήρα όλα άραγε;
Τα φιλιά,τα λόγια και τα χάδια σου;
Τόσα,που δεν σου μένουν άλλα να μου δώσεις;

Τις πήρα όλες άραγε;
Τις χαρές,τις λύπες και τις θύμησες;
Τόσες,που δεν έχεις άλλες να με νιώσεις;

Τους πήρα όλους άραγε;
Τους λόγους,τους καημούς και τους διωγμούς;
Τόσους,που δεν σου φτάνουν άλλοι να με διώξεις;

Αντιδιαστολή

Σώμα εδώ και άυλη παρουσία εδώ.

Πυροβόλα λόγια και στρατός τα χάδια.

Φυγόπονα χέρια να μετρούν δουλεψιές και μερεμέτι
πάνω σε σώμα ταλαίπωρο και μαύρο.

Ψυχή καπνοδόχος.

Φώλιασε μέσα μου μαράζι και ντροπή
για την στερνή μας ώρα τούτη.

Σιγάνεψε τώρα τις φωνές,σιγάνεψε τα λόγια...

Κάνε αργά τα βήματα σαν θέλεις να ξεφύγεις.

Γρηγόρευε τα πάθη και βίασε τα χέρια να τα κλείσεις...

Να με κλείσεις μέσα σαν ξεφύγεις.

Metro

Στεκόσουν χθες απέναντι μου.
Στην άλλη όχθη.

Ανάμεσα μας ένας ωκεανός και όμως να ξέρω
που να σε βρω εγώ.

Ξεριζωμός απ' τις πληγές μου,
να σε βλέπω κάτω ακριβώς από την γη.

Ανάμνηση και μυρωδιά από σταφύλι.

Σε βλέπω απέναντι μου,στην άλλη όχθη.

Νυχτιά και χρώμα από πέτρα.
Μάρμαρο κρύο και ηχεία.

Και έκλαιγες.

Το είπες και το έκανα.
Δεν έκλαψα εγώ καθώς πάλευαν τα δόντια
με την γλώσσα μου.

Ένα μικρό βήμα έκανε ο χρόνος προς τα μπρος.
Και εμείς ακούνητοι βρεθήκαμε πίσω,
να αργοπορούμε.

Και όμως,έδειχνες ακόμα τα σ' αγαπώ σου.

Ναι!

Τα έβλεπα μες τα μάτια σου καθώς το τρένο
ακουγόταν απ' τον πάτο στον αφρό να βγαίνει.

Ήχος από διωγμό να φτάνει απ' ώρα σ' ώρα.

Κράταγες ακόμα τα κλειδιά και τον καφέ στο χέρι.
Κοίταζες τον κόσμο να περνά επί του τείχους μας.

Έφτασε το τρένο.

Μας χώρισαν και πάλι ένα μάτσο παλιοσίδερα
και τόνοι και γυαλιά.

Απέναντι.

Δεν σ' έβλεπα απ' το πλήθος μέσα.
Και ήταν καημός να βρω τα μάτια σου εκεί μέσα.
Με λαχτάρα έψαχνα θυμάμαι.

Λαχάνιασμα χωρίς να τρέχω και ίδρωσα χωρίς να τρέχω.

Κλείσαν κι οι πόρτες.

Δεν σ' έβλεπα μπροστά μου.

Κι έφυγε το χώρισμα κι σ' είδα.

-Γιατί έμεινες;
-Για όλα.

Τέλμα

Θα απογοητευόσουν πάλι.
Και όμως.

Τεχνικά παρακείμενα και αόριστα θελήματα.

Πάντα μέσα από το κουκλοθέατρο σφυγμών και πόθων
κουβεντιάζουν οι ανθρώπινοι στεναγμοί και τα πουλιά.

Τέλειωσα μια διαδρομή και άρχισα ένα νέο τέλος.
Και είμαι ακόμα στην αρχή.

Μάλιστα,την αλήθεια και η ομολογία σου και η δικιά μου
μοιάζουν,ναι,την αλήθεια.

Δις αλήθειες και μία προσωπική στην τσέπη και στο βήμα.

Πρέπει να το πω σε όλους.
Σε όλους του κόσμου τους ανθρώπους.

Αεικίνητος.

Εν ριπή οφθαλμού

Εν ριπή οφθαλμού εχάθεις.

Κερασμένα λόγια σε πρόποση ψεύτικη.

Έχω έρθει εδώ ξανά και ξανά στα πριν.

Όχι μια φορά και δύο.
Πολλές.

Δεν γνωρίζω την όψη σου αυτή.

Πάρα μόνο ακουστά την έχω,
ότι υπάρχει σε όλους ανεξαιρέτως
τους ανθρώπους.

Σε έβγαλα μέσα από το όμορφο
και σε ύψωσα στον λόφο.

Να σε δει η ανθρωπότητα να λάμψει.

Εν ριπή οφθαλμού εχάθεις.

Σαν σε σινεμά άδειο στην πρεμιέρα είμαι,
μ' ένα κόκκινο χαλί απάτητο.

Σαν αίμα.

Άτιτλο

-Ησύχασε,δεν είναι το τέλος αυτό.
Δεν είναι αυτό το τέλος.

Θρύμματα

Σε τροχιά μπήκε ο ήλιος βιασύνης.

Μ' άφησε να διώξω την λησμονιά της έλξης.

Θρυμματισμένη υπόσταση μου,πονάς και σήμερα.

Ανοίγω πάλι σήμερα τα τραύματα μου.

Και εσύ σήμερα κάνε ένα βήμα πίσω να δεις.

Είναι να μοιάζεις ζωντανός.

Θρυμματισμένη υπόσταση μου,πονάω και αύριο.

Κίτρινο σκαμπό

Αγαπημένη μου,διάλεξα ένα μικρό κίτρινο σκαμπό
ν' αδειάζω την κούραση μου.
Που να βρίσκονται τούτη την στιγμή και την
επόμενη οι τύψεις μου άραγε;
Κι όμως,σ' άκουσα χθες αργά να σέρνεις το σώμα
βαθιά στο παρελθόν σου και με είδα να ίπταμαι
στον βυθό των ουράνιων πληγών σου.

Αγαπημένη μου,μην φοβάσαι την γιορτή,
ούτε τα φώτα να φοβάσαι.Άσε το σε μένα.
Δεν το βρήκα το κρυφό ταξίδι,μα έπιασα την
αρχή του κουβαριού.Περιμένω να έρθεις
μα αργείς να σηκωθείς απ' την βόλεψη σου...
Γιατί αργείς; Γιατί δεν ήρθες; Γιατί έφυγα;

Βαλίτσα

Άνοιξα το φερμουάρ στο πλάι της νωχελικά,
με το βλέμμα να σφυρηλατεί το πάτωμα.

Μία ανήσυχη νύστα βάρυνε τα βλέφαρα μου...

Δύο μαύρα πουλόβερ με V λαιμόκοψη καθώς
τ' άλλα δεν με βολεύουν.

Πήρα το αγαπημένο μου δερμάτινο παλτό
και τα δυο μου καρό παντελόνια,τα εσώρουχα μου.

Την αξέχαστη κολόνια μου όσο και το μέλλον μας.

Οδοντόβουρτσα,νήμα,ενυδατική proderm,μπατονέτες,
ξυράφια,αποσμητικό,ψαλιδάκι νυχιών.

Έλεγχος των πάντων.

Τικ δίπλα σ' όλα.

Όλα τα πήρα.

''Σήκω'' και σηκώθηκα.

-Κι όμως μην με κοιτάς έτσι!
Εσένα δεν σε παίρνω.

Ρόμβος

Πάνω σ' ένα κλαράκι καημών ανεμόδαρτων
και διωγμών.

Για όσο απ' τον κόσμο έξω στάθηκα να δω.

Τους γυρισμούς τους λιόσπαρτους μέσα σ' ένα ρόμβο.
Ρόμβο από κόκαλα.

Πασπαρτού λιωμένων αντικατοπτρισμών.
Το παιδικό μου θάρρος το έχασα.

Εικόνες Αθηνών

Δεν βιαζόμουν τόσο όσο κάποιος θα πίστευε
αν εκείνη την ώρα μ' έβλεπε πως περπατούσα
ανάμεσα στα πεζοδρόμια.

Περνούσα από την μια μέρα στην άλλη και
τον δρόμο τον διέσχιζα κολυμπώντας.

Την ώρα που πέρναγα έξω απ' το μουσείο
Κυκλαδικής τέχνης πιάστηκα απ' το χέρι ενός
ζευγαριού νέων και ένιωσα λίγο.

Κυλιόμουν στα νερά των μικρών αιχμών που
χωρίζουν της πλάκες πάνω στο πεζοδρόμιο.
Δεν έβρεχε.
Ήταν τ' απόνερα.
Περίεργα ένιωσα προς στιγμήν και άλλαξα πορεία
προς την πλατεία Κολωνακίου μα πριν φτάσω
καν,άλλαξα πάλι γνώμη.

Όμορφο πράγμα το μη προγραμματισμένο.

Πέρασα το Σύνταγμα στο δεξί μου χέρι και στ' αριστερό
μου δυο περιστέρια κοίταζαν σαν τουρίστες.
Δεν δίνουμε σημασία στα πουλιά.
Μα ούτε αυτά σε μας.
Αν το καλοσκεφτείς,ποιος είναι ελεύθερος;
Εμείς ή αυτά;
Και ανοίγουν τότε τα φτερά και η απάντηση η ίδια.

Προχωράω στην Φιλελλήνων και παίρνω απ' το περίπτερο
μια coca cola light και συνεχίζω την πορεία μου
έχοντας μέσα στο νου μου το μνημείο των αέρηδων.

Και αφαιρέθηκα...

Έτσι εξηγείτε η δυνατή κόρνα και το βρίσιμο του ταξιτζή.

Μα,συνέχισα ανενόχλητος πίνοντας μια γουλιά ακόμα...
Έφτασα στην Πλάκα.Μύρισαν τα ψητά μα δεν είχα χρόνο.

Ανηφόρισα στην οδό...δεν θυμάμαι ονόματα οδών...
Ούτε τα προσέχω ποτέ μου.
Θυμάμαι τους δρόμους
συνδέοντας τους με την εικόνα τους και
οδηγούμαι πάλι σ΄αυτούς αν το θελήσω ποτέ,
κάνοντας ανάγνωση όλων των
αποθηκευμένων εικόνων
εντός του μυαλού μου,τις οποίες ήδη αποθηκεύω
πριν καν φτάσω οπουδήποτε.

Αποθηκευτικός χώρος άπλετος.
Άνευ περιορισμού GB.
Και εικόνες υψηλής ανάλυσης 12.1 megapixels.

Ερμού.
Το εκκλησάκι της Καπνικαρέας.
Μπήκα για λίγο.Σκοτάδι και λειτουργία.
Κόσμος και λίγα κεριά.Βγήκα.

Καλά μόνος είμαι;

Μόνος είμαι,κοιτάζοντας σαν χαζός
τα Replay της ζωής μου...

2009 TV Show

Δεν έχει καν γραμμή τερματισμού το μίσος.
Μια μηχανή αδιάκοπου χαμού ο πλανήτης.

Βαρέθηκα την τήξη των αξιών.

Μείνε στο παρελθόν,στο μέλλον και στο
παρόν η φτώχεια και η φυλακή καλά μας έπνιξαν.

Και εσύ,αυτός κι ο άλλος,οκτάωρα αδειάζουμε όλοι
και το αύριο τέλος,δίχως πάτωμα και η πτώση.

Κούρνιαζε εσύ...

Δεν έχει καν τελειωμό.Το πλήθος είναι στυφό,
υπάρχει τελικώς άπειρη λογική μέσα σ' αυτή την παράνοια.
Εσύ άνοιξε την TV και το παιδί σου αντηχεί.

Στην κόλαση το παιδί σου και το δικό μου καίγεται.
Θέληση για αλλαγή του σκηνικού του πανικού του
κόσμου,σπάσε τα πόδια σου μόνος σου.

Το κλίμα πια εχθρικό.Τα ζώα.
Μένουν πια στη γη τα απολύτως απαραίτητα.

Να μην σε νοιάζει που πας,να μην σε νοιάζει
τι χρώμα δέρμα φοράς.
Το μίσος το μυαλό μας κάλυψε.

Το χρήμα μέγας θεός και η πίστη σου αρχηγός.

Δικάζω τώρα.

Τα δελτία ειδήσεων και τα μεσημεριανά μυρίζουν,
η κοπρολαγνεία στην ύψιστη μορφή της.

Ατέρμων βόθρος.

Στα πεζοδρόμια τα εξώφυλλα στα κλεφτά τυφλώνουν.
Γύμνια και χολή και μόλυνση μυαλού.

Υπόγειο

Ζήσε πάντα μέσα στα ερείπια σου.
Διώξε,κάψε,μίλα μας και θάψε.
Πάρε τ' όπλο και ρίξε στον αθώο.
Βόμβες πίκρες αίμα όπου ήρθες.

Σ' όλα αυτά που νιώθω
δεν χωρά φωτιά πουθενά.

Πάρε σφαίρα τον στόχο σου τον έχεις.
Γράψε κι όλας μια γραμμή και ρούφα
την ως πέρα.
Σκουπίδια ρίξε πλημμύρα όπου είσαι.
Μέθα και οδήγησε στο τέλος κάπου στρίψε.

Σ' όλα αυτά που νιώθω
δεν χωρά φωτιά πουθενά.

Στο τέλος γιορτή

Και πίνω το κρασί κι απ' το στόμα σου μεθώ,
πως να εκδικηθώ;
Τι δείχνει η διαδρομή και ποιον θέλει το κορμί,
δεν έχω φωνή...

Να λέω,πως δεν φοβάμαι...μόνο αδειάζω εδώ...

Πως μένει η λογική σκεπασμένη με ψυχή,
τι ψάχνω να βρω;
Τι να σου πω;Πως να διώξω τον θυμό;
Για σένα κρατώ...

Να λέω,πως δεν φοβάμαι...μόνο αδειάζω εδώ...

Ποιος μένει εκεί εκτός και σκοτώνει ο πειρασμός,
πονάει η σιωπή...
Δεν έχω λογική να διατάζω τη ζωή,
στο τέλος γιορτή...

Και λέω,πως δεν φοβάμαι...μόνο αδειάζω εδώ...

16

Ακριβώς μετά την γιορτή σου.
Στο ταρατσάκι του προφήτη.

16 φιλιά να σε φιλώ,
16 αγγίγματα να νιώθεις,
16 εαυτούς μου να σ' αγαπούν.

Ακριβώς μετά την γιορτή σου.
Στην πλατεία γύρω γύρω να σε ψάχνω.

16 αγκαλιές μου να σ' αγκαλιάζουν,
16 σ' αγαπώ μου να σ' οδηγούν,
16 προσευχές να σε φυλάνε.

Ακριβώς μετά την γιορτή σου.
Το κρασί και το γέλιο και μαζί.

16 γυρισμούς σου ανοίγω,
16 χέρια να σου απλώνω,
16 ζωές να σου χαρίσω.

Επίθεση

Τα ιδεώδη και τα ιδανικά
μπορούσες να τα κατακτήσεις
χωρίς προφορική οπλοχρησία.

Η αγάπη θωρακίζει την πίστη
των ανθρώπων στους ανθρώπους.

Δέχτηκα επίθεση την ώρα που ύψωνα
λευκή σημαία και εσύ την έβαψες κόκκινη.

Αντί της κατανόησης,σφαίρες λόγων.

Στο θυμό και την οργή σου
εγώ δεν ήρθα οπλισμένος.

Μόνο δέχτηκα.

Παύσατε πυρ!

Αϋπνία

Από ώρες πριν έχω ξαπλώσει το
σώμα στο κρύο κρεβάτι μου.

Προσπαθώ να το πείσω να κλείσει
την ενσυνείδητη επικοινωνία με τον κόσμο,
μα αυτό αρνείται πεισματικά ν' ακούσει
προσταγές και μένουν τα μάτια στην αγρύπνια.

Σύντροφοι ωρών.

Το κορμί αλλάζει οριζόντιες πόζες στον καμβά
του στρώματος και τις ανανεώνει ταχύτατα,
χωρίς την τελική ν' αγγίζει.

Χορεύω πάνω στο στρώμα με χωρίς σεντόνι
και το μαξιλάρι μου θυμίζει όλα τ' ανοιχτά
ζητήματα και τους προβληματισμούς
των χρόνων των λοιπών μου.

Αδιάκοπη ροή κίνησης χεριών,ποδιών και πόνων
κι η αεικινησία μου αυτή μοιάζει νυχτερινή περίπολος.
Μα γιατί να μένω ξύπνιος;Να φυλαχτώ από τι
αφού όλα μ' έχουν αφήσει πίσω;

Ταβάνι,πάτωμα,φιλιά και τρόμος
είναι μέσα στην συνταγή της νύχτας.
Μοιάζει όλος ο πλανήτης να κοιμάται
εκτός από μένα.Έτσι μοιάζει ο κόσμος.

Κι όμως εκεί,παλεύω να σβήσω το κορμί.
Να κοιμηθούν οι έγνοιες.
Εξάντλησης οι ώρες τούτες.

Περιμένοντας να έρθει ότι
αποτελεί τον ύπνο,χορεύω τον
χορό της αϋπνίας.

Γιατί στα όνειρα δεν χόρεψα ποτέ.

Τρικιτρικιτρό!

Μέσα στο μανίκι σου γυρνώ και κάνω βόλτες!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Κάτω απ' τα παπλώματα σου εγώ και σε τσιμπώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Απ' την τσεπούλα του πουκάμισου,σου λύνω την γραβάτα!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Μέσα στο παπούτσι σου την κάλτσα σου τρυπώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Πίσω στη πλατούλα σου εγώ είμαι τριγυρνώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Μέσα στο κασετοφωνάκι σου παράσιτα γεννώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Μπερδέυω τα κορδόνια σου,πέφτεις και γελώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Μέσα απ' το χεράκι σου,σου ρίχνω τον καφέ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Τις νύχτες το σεντονάκι σου,εγώ το πιτσιλώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Χωρώ στο κινητάκι σου,το σήμα σου χαλώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Το άσπρο σου το φόρεμα,πάντα το λερώνω γω!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Τα νέα καλλυντικά σου, στην τσάντα τα μπερδεύω εγώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Τα ρούχα στο πλυντήριο,ποιος θαρρείς τ' αποχρωμιάζει;
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Την τρυπούλα στο καλσόν σου την ανοίγει όχι άλλος μα εγώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Την ζάχαρη σ' αλάτι την μεταμορφώνω εγώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Όλων την ζωούλα σας λίγο τυραννώ εγώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Όλων τα μπλεξίματα τα κανονίζω πάντα εγώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Και το μωρό που κλαίει τα βράδια,εγώ κι αν το τσιγκλώ!
Τρίκι τρίκι τρόκι,τρίκιτρικιτρό!

Η μπαλάντα του Φαταούλα

Η κοιλιά μου είναι αχόρταγη γεμίζει και γεμίζει
και όλο που γεμίζει όλο άδεια την νομίζω!
Θέλω τα πάντα να γευτώ να τα καταβροχθίσω,
τα μήλα και τα μπρόκολα,τ' αυγά και τα πεπόνια!

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Δεν χορταίνω να μασάω όλα τα φαγητά του κόσμου,
όλα τα φαγητά της γης δεν χορταίνω να μασάω!
Φέρτε μου μπιφτέκια και τα χόρτα τα δικά μου,τα πατέ
και τα ραβιόλια,το ζαμπόν και τα σαλάμια!

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Όλα τα θέλω να τα φάω,όλα και όλα να τα γευτώ,
απ' τη Γαλλία ως το Μεξικό,απ' το Θιβέτ ως το Γαλάτσι!
Αυτά τα εκλέρ στη γυάλα κοιτώ και τα λιμπίζομαι,
τις φλογέρες και τις πάστες,τις τρούφες και τα μούσμουλα!

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Ακονίζω τα μαχαίρια μου,τα πιρούνια μου γυαλίζω,
να βγω περίπατο στα πιάτα να τ' αδειάσω τα κουτά!
Αχ τα λεμονάτα τα κοτόπουλα,τα ροσμπίφ και τα λαζάνια,
αχ τα όμορφα τα σνίτσελ αγκαλιά με τον πουρέ!

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Αχ οι φραουλίτσες...

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Αχ τα λαχανάκια...

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Αχ και οι παπαρδέλες...

Όλα και όλα όλα κι όλαλα!

Τίτλος ιδιοκτησίας

Στο πάτωμα κάθομαι ωχρός
ως και ναυαγός διπλής διείσδυσης.

Οράσεων προ των πυλών κι ακουσμάτων
πολυκαιρισμένου πνεύματος.

Αφή λησμονημένου χεριού σε χέρι
κι άγγιγμα προσώπου πυρίμαχου
οινοπνευματοπότιστου κορμιού.

Άλαλος ο ψυχωσικός πόνος του
διαπομπευμένου εγώ μου και ενός
ξερικού εγώ σου.

Αέναος διωκτικός λόγος.

Διαποτισμένο με μίση νεκρών συνεχειών
το μικρό αυτό αδιάτρητο κελί.

Το ράδιο στην μεγίστη των εντάσεων
κατά την ταφική πορεία μας.

Κτήση σωματική και άυλη ιδιοκτησία,
με τίτλους και μετά τιμών.

Προς ενοικίαση το κατεργασμένο σώμα μου.

Μπολιασμένη με πικρία η πίστη
στον γυρισμό της λύτρωσης.

Υπνόσταλτο εγερτήριο δεσμού ελευθερίας.

Διάθλαση θυμών

Ύψωσα σημαία ολόλευκη κι ολοκάθαρη
απ' το πλυντήριο μόλις φρεσκογέννητη,
στη διάσπαση μέσα των ηθών της πόλεως.

Δεν έζησα για να μένω στο πίσω κάθισμα
τρακαρισμένου αυτοκινήτου,συνοδός της έλξης.

Τα πρωινά έστρωσα κρεβάτια,απλή ενέργεια
καθημερινής ανίας,με ψυχή σμπαραλιασμένη
σε στύλο ηλεκτροδότησης και φωτός
φιλεύσπλαχνου βιασμού.

Βούτηξα απ' τον βατήρα της ζωής,μέσα
στην υπό ανέγερση μπανιέρα μου και
βούλιαξαν ώσπου τα πόδια άγγιξαν την άμμο.

Στην σιωπή περπάτησα λίγα ακόμα
άτολμα βήματα θάρρους και επέδειξα σθένος
αδιαπέραστης δειλίας.

Έπιασα τον πάτο της βιασύνης κι
απ' τον χρυσό αφρό της νιότης,
έφτασα στην ημερομηνία της λήξης μου.

Ωδή στα παγανά

Εσείς,μοναδικά μου πανηγυριώτικα παιδιά
που ξέρετε απ' έξω και ανάκατα όλα τα χτικιά μου,
γνωρίζετε τον πόνο και το δράμα μου και
τον μέσα φαγωμό μου!

Μην φεύγετε ποτές από κοντά μου,δικά μου ζούζουλα
της νύχτας και της μοναξιάς μου διωκτοπούλια!
Πάντοτε ζηλωτής της σκοτεινιάς σας ήμουν και όλα
τα πειράγματα σας καρτερικά τα περίμενα να έρθουν
πάνω στο σώμα το πληγωμένο το στερνό μου.

Μια σκουντιά με ορμή ρίχνετε εσείς για μένα προς
τον πόνο και ταλαντεύεται κι αυτός και ξεριζώνεται
απ' τον παρασέληνο τον θρόνο του.
Το σκότος αφήνετε να σας φωλιάζει πάντα
μέσα στ' άκρα του και απολαμβάνετε το ζεύκι
που ετοίμασα για σας στο τέλος τώρα.

Τούτο το σκοτίδι που μελώνει την ύπαρξη μου τώρα,
μικραίνει την χασμάδα του κόσμου του δικού μου
απ' τον δικό σας.

Την νύχτα τούτη έβρασα για σας γλυκάδια ζουμερά
μέσα στο χελωνοκαύκαλο μου κι η έκπληξη για επιδόρπιο
ωμές πολλές να φαγωθούν οι χρυσαλίδες της αυγής!

Μου το είπε κάποτε μια χειρομάντισσα
πως θα σας συναντήσω,μα ποτέ μου δεν τ' ονειρεύτηκα
πως μ' εσάς θέλω να ζήσω!

Μέσα στο ταγάρι μου πάντα κουβαλώ το φαγί σας,
να λειτουργεί σαν κάλεσμα σε σας,καθώς η νυχτιά
αυτόν τον κόσμο θα σιμώνει.

Τώρα που φυσά ο Ζέφυρος στον δρόμο μου,σας βλέπω
παντού μεσ' τα σαλέματα των φύλλων.
Εδώ είστε παγανά μου και σας νιώθω να στέκεστε σιμά
μου και να μ' αποτραβάτε απ' την αλήθεια της ψευτιάς
αυτού του κόσμου.

Τούτο το μεγάλο φαγοπότι μας κι απόψε
να φέρει ακόμα δυνατότερα δεσμά της πλευράς αυτής
και της δική σας...

Τους φανοστάτες όλους τους γκρέμισα στο δρόμο για το σπίτι
για να έρχεστε συχνά κοντά σ' εμέ και την βαθιά μου θλίψη.
Άλλα λόγια για σας δεν έχω να ειπώ,μένω άφωνος μπροστά
στα κακοσχημάτιστα τα σώματα σας.

Στον πορτάρη μου έχω πει ν' ανοίγει μπρος στο διάβα σας
την πόρτα την δική μου,να έρχεστε τις ώρες σαν κοιμάμαι
να γεμίζετε την κάμαρη μου γέλια και φλουριά!

Άλλο μεγάλο πόθο δεν πιστεύω να έχω,μόνο εσάς
μεσ' τη ζωή μου κάθε μου ώρα που περνά,
μόνο εσάς θέλω για πάντα να 'χω!

Παρέα μου ανεκτίμητη την χρυσοΰφαντη σιωπή μου
πως την σέβεστε και μιλάτε μες τ' αυτιά μου και με παίζετε!

Στοιχειά και τέρατα γλυκά μου και ονειροπόληση,
την γύμνια την πικρή μου σκεπάζετε απαλά.

Μ' εσάς να ζω τα χρόνια μου,μ' εσάς σαν θα πεθάνω...

Κανιβαλισμός

Μένος και ισοπέδωση και κανιβαλισμός
εις βάρος των αθώων των ψυχών.
Απονέκρωση της ιδεατής εξέλιξης του γένους
των ανθρώπων.

Διωγμός της αθέατης ειρήνης
απ' τα μάτια αγγέλων και παιδιών.

Ως πότε θα φυσά ο αιματικός τούτος άνεμος
και θα κομματιάζει την πίστη των
εναπομεινάντων;

Εικόνες από κόκαλα και σάρκα και σώματα
απογυμνωμένα από την αξιοπρέπεια
και με μια μανιώδη πρωτόγονη φύση
να κυνηγά τους στόχους.

Έκρηξη!

Μαύρο αίμα τρέχει απ' τα αυτιά
του πλήθους των λαών και απόλυτη
τύφλωση στα μάτια των αρχόντων.

Δεν έχει όρια η τραγωδία και
το μίσος των ανθρώπων.

Κανιβαλισμός,πλήκτρα υπολογιστών.
Αδιάκοπη στα χρόνια η σήψη και
εμείς με την υπερπολυτέλεια
του τηλεχειριστηρίου αλλάζουμε την
ροή της ζωής,πατώντας
απενεργοποίηση της συνείδησης.

Αθώα βρέφη στα σακιά κατασπαραγμένα
από την σαπίλα των ενήλικων
τυραννικών μυαλών.

Ξεριζωμένα σπλάχνα μανάδων και παιδιών.

Ως που θα φτάσει η απραξία σου;

Άμορφη μάζα είναι τ' άψυχα κορμιά
αμάχων και μαχόμενων.

Δεν ξεχωρίζουν ο θύτης και το θύμα...

Και αυτοί που πολεμούν για <<ιδανικά>>
που παίρνουν το δικαίωμα αφαίρεσης
του ύψιστου αγαθού;

Δάκρυα και πνεύμα κατασπαράζονται
στην πιο μεγάλη έχθρα.

Τέτοια ώρα,η χαρά η δική μου κι η δική σου,
δεν είναι δικαίωμα μας.

Διαμελισμός της ύπαρξης.
Κατάργηση της ανθρωπιάς.

Λεξομαχίες

Δυο λογάκια κι ένα τρίτο κάθονταν
και μαλώναν για την φράση.
Το ένα τ' άλλο σκότωνε μπας
και πρώτο τερματίσει.
Στην τελεία μήπως την απόλυτη δίπλα
πάει κάτσει και στολίσει.

Δυο λογάκια κι ένα τρίτο κάθονταν
στην γραμμή του τετραδίου και
χτυπιούνταν με τα κόμματα
μπας κι αλλάξουνε τα πρώτα.
Διώχναν μέρες και φεγγάρια στρόγγυλα
μα κράταγαν το πόνο...

Δυο λογάκια κι ένα τρίτο στο χαρτί
ήταν γραμμένα κι όλα ήθελαν να μπουν
πρώτα στην ιστορία των ανθρώπων!
Μα το ένα τρώει τ' άλλο και σκορπούν
πόνο και σκουπίδια...

Η ιστορία δεν τελειώνει χωρίς βία.
Σαν πλημμύρα το αίμα στα βιβλία...

Αναπόφευκτο

Τρέμω στην ιδέα πως σε χάνω,
μα τρέμω πιο πολύ στην ιδέα
πως θα σ' έβρω πάλι...