Σαν παιδική χαρά,σαν χθες

''Κούνια''
Να κάνουμε κούνια ξανά.
Να με πιλοτάρεις στον αέρα.
Να μου κρατάς τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε κούνια ξανά...

''Τσουλήθρα''
Να κατέβουμε απ' την τσουλήθρα ξανά.
Να σε ευωδιάζω εγώ στη γη με μια αγκαλιά.
Να σου κρατώ τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε τσουλήθρα ξανά...

''Γύρω γύρω όλοι''
Να κάνουμε γύρω γύρω όλοι ξανά.
Να σε κεράσω ζάλη και κεράσια και φιλιά.
Να μου κρατάς τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε γύρω γύρω όλοι ξανά...

''Τραμπάλα''
Να κάνουμε τραμπάλα ξανά.
Να με τινάξεις στα ουράνια ψηλά.
Να σου κρατώ τα ζόρια και τ' αναφιλητά.
Αχ και να κάναμε τραμπάλα ξανά...

Μονόστιχο

Πως εσύ όλο καρδιά μέσα στο σώμα είσαι;

Robot 2009

Ap' eksw anthrwpinos,me sarka.

Matia gualina kai aerio gi' anasa.

Kiniseis omoies zwntanwn.

Kai kathe mera fortisma.

9:30 energopoiisi.

Me fwtakia antanaklw tin mera mou.

00:00 apenergopoiisi.

Me mauro ladi zwgrafizw tin nuxtia mou.

Apo tin mera pou s' antikrisa.

Arxisa na ponaw.

Arxisa na epithumw :

T' anatrixiasma ap' tin

agapi twn anthrwpwn.

Auto monaxa the na zisw pali.

Kai meta aposundese me sta krufa.

Pantotina sta xronia sou mesa na koimamai.

Θεωρία συνωμοσίας

Κάθε που υψώνω βλέμμα στα ψηλά,
την Άρκτο σ' αντικρίζω...

Περί μοναξιάς

Πικρογέννημα εσύ π' απ' τα πάθη μου θεριεύεις.
Σκοτάδι γλυκαπλώνεσαι παντού μιας και για πάντα.

Μοναξιά,εσύ μονάχα δεν μ΄αφήνεις μες τα ακόνια
των ανθρώπων.

Εσύ που το χεράκι σου όμορφα μ' απλώνεις,
πάρε μια ώρα απ΄τη γιορτή του κόσμου να μου δώσεις.

Δεν γεύομαι την ιερότητα των άλαλων στιγμών.

Νιώθω τ' αδιαίρετο μέσα μου λες και να ριζώνει.

Χιλιοκομματιασμένος.

Ζεύξης

Τίποτα να μένει σαν ελιάς ίσκιος.
Κατακαλόκαιρο στη μέση της ατελούς μας ζεύξης.

Απλώνω κάτω απ' το μπαλκονάκι σου το κύμα.

Κάνω μεγάλο κόπο να διαβαίνω χωρίς
να ξέρω να περπατώ μεσ' την αγάπη.

Κι αν κάποια λάθη έκανα και γω μην με σωπαίνεις.

Τρέμω στ' άκουσμα της άφιξης σου.

Έχω μια δυο μέρες ακόμα να ζω τ' αλώβητα.

Πάθη,καημός και θυμάρι αλμυροβότανο.

Τι να κάνει τώρα η αρχοντιά σου;
Που να βολεύεις το σώμα σου τ' ολόλευκο;

Κάποτε ξανά μέσα στις μέρες που θα με προσπερνούν
σαν βέλη π' αστοχούν,
τότε θε να σε δώ μπροστά μου.

Να φοβάσαι εκεί την μοναξιά,να θες μαζί μου να' σαι.

Κράτα γερή την άπλωσιά των λόγων.
Των λόγων που θα ηχούν στο βλέμμα για να 'ρθεις...

Ζωής ολάκερης

Κόκκινη βεντάλια,ακουμπηστά με τ' άρωμα μου.

Χαράζει το ηλιοβασίλεμα επάνω στο λαιμό μου.

Κατηφόρια.

Ποδήλατο και φρένο για μας δεν παν' μαζί.

Στα νιάτα μου με βρήκες.

Κούνα και γύρνα πεταλιές να γυροφέρνει ο κόσμος!

Κόκκινο,πιο κόκκινο και απ' το φτερό δαιμόνου.

Σημάδια και λουριά,ολόλυτα ως τα χάδια σου.

Απογειώθηκε απ' τα χείλη σου το σημάδι τούτο
και προσγειώθει αχνιστά στης νιότης μου το δώρο.

Μα,για ξαπόσταινε και κοίτα...

Είναι φρέσκο ακόμα το φιλί,μα ο χρόνος ζαβολιάρης!

Σαν αφήνει το ίδιο τούτο το φιλί,να κατοικεί σε με στο γήρας.

Της λύπης

Ποιες απ' όλες τις μελανιές μου να φιλήσω;

Ποιες ειν' αυτές π΄αργοπορούν τα δάκρυα
να κυλήσουν;

Δέρμα σημαδεμένο απ' τη φωτιά κι απ' το νερό
καθάριο,να νιώθω κάθε στίγμα.

Ποιες χαραγματιές να πάψω να μετρώ,
για να γελάσει ο πόνος;

Και εγώ τρυγώ το σώμα μου και η ψυχή στενάζει.

Τελειωμός θωρώ να σπέρνει τα προικιά και
μου φυσά τα χνώτα.

Που ειν' τα βέλη του έρωτα εκείνα,που σαν χτυπούν τα εσώψυχα
λυσσάνε οι πυρκαγιές στα χείλη;

Εννιά φιγούρες μ' επισκέφτηκαν κι εννιά με ταλανίζουν.

Μα μια ειν' η πιο απροσδόκητα πονεύτρα απ' όλες και τραχιά.

Κι αυτή η λύπη μου είναι.

3

Τα πήρα όλα άραγε;
Τα φιλιά,τα λόγια και τα χάδια σου;
Τόσα,που δεν σου μένουν άλλα να μου δώσεις;

Τις πήρα όλες άραγε;
Τις χαρές,τις λύπες και τις θύμησες;
Τόσες,που δεν έχεις άλλες να με νιώσεις;

Τους πήρα όλους άραγε;
Τους λόγους,τους καημούς και τους διωγμούς;
Τόσους,που δεν σου φτάνουν άλλοι να με διώξεις;

Αντιδιαστολή

Σώμα εδώ και άυλη παρουσία εδώ.

Πυροβόλα λόγια και στρατός τα χάδια.

Φυγόπονα χέρια να μετρούν δουλεψιές και μερεμέτι
πάνω σε σώμα ταλαίπωρο και μαύρο.

Ψυχή καπνοδόχος.

Φώλιασε μέσα μου μαράζι και ντροπή
για την στερνή μας ώρα τούτη.

Σιγάνεψε τώρα τις φωνές,σιγάνεψε τα λόγια...

Κάνε αργά τα βήματα σαν θέλεις να ξεφύγεις.

Γρηγόρευε τα πάθη και βίασε τα χέρια να τα κλείσεις...

Να με κλείσεις μέσα σαν ξεφύγεις.

Metro

Στεκόσουν χθες απέναντι μου.
Στην άλλη όχθη.

Ανάμεσα μας ένας ωκεανός και όμως να ξέρω
που να σε βρω εγώ.

Ξεριζωμός απ' τις πληγές μου,
να σε βλέπω κάτω ακριβώς από την γη.

Ανάμνηση και μυρωδιά από σταφύλι.

Σε βλέπω απέναντι μου,στην άλλη όχθη.

Νυχτιά και χρώμα από πέτρα.
Μάρμαρο κρύο και ηχεία.

Και έκλαιγες.

Το είπες και το έκανα.
Δεν έκλαψα εγώ καθώς πάλευαν τα δόντια
με την γλώσσα μου.

Ένα μικρό βήμα έκανε ο χρόνος προς τα μπρος.
Και εμείς ακούνητοι βρεθήκαμε πίσω,
να αργοπορούμε.

Και όμως,έδειχνες ακόμα τα σ' αγαπώ σου.

Ναι!

Τα έβλεπα μες τα μάτια σου καθώς το τρένο
ακουγόταν απ' τον πάτο στον αφρό να βγαίνει.

Ήχος από διωγμό να φτάνει απ' ώρα σ' ώρα.

Κράταγες ακόμα τα κλειδιά και τον καφέ στο χέρι.
Κοίταζες τον κόσμο να περνά επί του τείχους μας.

Έφτασε το τρένο.

Μας χώρισαν και πάλι ένα μάτσο παλιοσίδερα
και τόνοι και γυαλιά.

Απέναντι.

Δεν σ' έβλεπα απ' το πλήθος μέσα.
Και ήταν καημός να βρω τα μάτια σου εκεί μέσα.
Με λαχτάρα έψαχνα θυμάμαι.

Λαχάνιασμα χωρίς να τρέχω και ίδρωσα χωρίς να τρέχω.

Κλείσαν κι οι πόρτες.

Δεν σ' έβλεπα μπροστά μου.

Κι έφυγε το χώρισμα κι σ' είδα.

-Γιατί έμεινες;
-Για όλα.

Τέλμα

Θα απογοητευόσουν πάλι.
Και όμως.

Τεχνικά παρακείμενα και αόριστα θελήματα.

Πάντα μέσα από το κουκλοθέατρο σφυγμών και πόθων
κουβεντιάζουν οι ανθρώπινοι στεναγμοί και τα πουλιά.

Τέλειωσα μια διαδρομή και άρχισα ένα νέο τέλος.
Και είμαι ακόμα στην αρχή.

Μάλιστα,την αλήθεια και η ομολογία σου και η δικιά μου
μοιάζουν,ναι,την αλήθεια.

Δις αλήθειες και μία προσωπική στην τσέπη και στο βήμα.

Πρέπει να το πω σε όλους.
Σε όλους του κόσμου τους ανθρώπους.

Αεικίνητος.