Περί μοναξιάς

Πικρογέννημα εσύ π' απ' τα πάθη μου θεριεύεις.
Σκοτάδι γλυκαπλώνεσαι παντού μιας και για πάντα.

Μοναξιά,εσύ μονάχα δεν μ΄αφήνεις μες τα ακόνια
των ανθρώπων.

Εσύ που το χεράκι σου όμορφα μ' απλώνεις,
πάρε μια ώρα απ΄τη γιορτή του κόσμου να μου δώσεις.

Δεν γεύομαι την ιερότητα των άλαλων στιγμών.

Νιώθω τ' αδιαίρετο μέσα μου λες και να ριζώνει.

Χιλιοκομματιασμένος.