Από μνήμης

Ένα κόκκινο πουκάμισο.
Κόκκινα μαλλιά
και το γνωστό χαμόγελό σου.

Πετάγεσαι δω κι εκεί.
Και ψάχνω να βρω τα ίχνη σου
τα πύρινα.

Κορμάκι μικρό από λευκό κρασί.
Τέχνη,πίνοντας τα δάκρυά μου...
Αόρατα να μην τα δεις.

Στο χέρι κρατάω ένα κενό.
Τόσο μεγάλο να χωρά τα λόγια.
Κρύο σαν ζέστη.

Πως μπορείς ακόμα;
Από που κρατιέσαι
και γιατί;

Με φύλλα δανεικά ως τον χειμώνα.
Φθαρμένη αγάπη μου,
για σένα είναι η σκιά μου.

Σκοτάδι με πλαστά φώτα.
Κόσμο γεμάτο ο τόπος.
Μ' άδεια τα μέσα μου.

Κόκκινο πουκάμισο.
Κόκκινα μαλλιά
και δεν με κοιτάς.

Υπαρκτή μπροστά στα μάτια μου.
Από μνήμης.

Απλά

Πως ψάχνω με μανία τα πρωινά το κουταλάκι
του καφέ που έβαλες εσύ τελευταία!
Αρχή και πάλι από κει που σ' άφησα.
Ή μ' άφησες;
Γιατί να μην ψάχνω κάτι από γυαλί;

Εδώ γύρω πάντα περπατώ κοντά σου.
Μα μόνο εγώ είμαι κοντά.
Εσύ μένεις με πείσμα μακριά
και μου μιλάς απλά.
Τόσο απλά.

Δεν έχω κουράγιο άλλο.
Μα αντέχω λες και θ' αλλάξει.
Και ο χρόνος λένε πως γιατρεύει.
Μα δεν το λένε δυνατά.
Σαν να μην τ' ακούς.