Metro

Στεκόσουν χθες απέναντι μου.
Στην άλλη όχθη.

Ανάμεσα μας ένας ωκεανός και όμως να ξέρω
που να σε βρω εγώ.

Ξεριζωμός απ' τις πληγές μου,
να σε βλέπω κάτω ακριβώς από την γη.

Ανάμνηση και μυρωδιά από σταφύλι.

Σε βλέπω απέναντι μου,στην άλλη όχθη.

Νυχτιά και χρώμα από πέτρα.
Μάρμαρο κρύο και ηχεία.

Και έκλαιγες.

Το είπες και το έκανα.
Δεν έκλαψα εγώ καθώς πάλευαν τα δόντια
με την γλώσσα μου.

Ένα μικρό βήμα έκανε ο χρόνος προς τα μπρος.
Και εμείς ακούνητοι βρεθήκαμε πίσω,
να αργοπορούμε.

Και όμως,έδειχνες ακόμα τα σ' αγαπώ σου.

Ναι!

Τα έβλεπα μες τα μάτια σου καθώς το τρένο
ακουγόταν απ' τον πάτο στον αφρό να βγαίνει.

Ήχος από διωγμό να φτάνει απ' ώρα σ' ώρα.

Κράταγες ακόμα τα κλειδιά και τον καφέ στο χέρι.
Κοίταζες τον κόσμο να περνά επί του τείχους μας.

Έφτασε το τρένο.

Μας χώρισαν και πάλι ένα μάτσο παλιοσίδερα
και τόνοι και γυαλιά.

Απέναντι.

Δεν σ' έβλεπα απ' το πλήθος μέσα.
Και ήταν καημός να βρω τα μάτια σου εκεί μέσα.
Με λαχτάρα έψαχνα θυμάμαι.

Λαχάνιασμα χωρίς να τρέχω και ίδρωσα χωρίς να τρέχω.

Κλείσαν κι οι πόρτες.

Δεν σ' έβλεπα μπροστά μου.

Κι έφυγε το χώρισμα κι σ' είδα.

-Γιατί έμεινες;
-Για όλα.