Πικρή ζάχαρη

Στο στόμα μου έχω μια γεύση.
Μια γεύση πικροζάχαρη.

Στη ψυχή μου έχω μια γεύση.
Μια γεύση πικροζάχαρη.

Και στο φιλί έχω μια γεύση.
Μια γεύση πικροζάχαρη.

Λιωμένο ζαχαρωτό

Σε κράτησα μες τα χέρια μου μα,
λίγο σαν να ήτανε.
Σε κράτησα και σ' αγκάλιασα
με όλα τα δάχτυλά μου.
Σαν μικρή πνοή με φύσαγες.
Στο πρόσωπο δροσιά και ζέστη είχα.
Όποτε το ήθελα εγώ σε γευόμουν.
Μόνο όταν το ήθελα εγώ.

Σε κράτησα για μέρες.Χρόνια.
Βαθιά σ' όλες τις τσέπες τρύπωσες.
Πολύχρωμες ζαχαρωτές λωρίδες.
Κορμοστασιά από γλύκα.
Σιρόπι στ' ακροδάχτυλα.
Όποτε το ήθελα εγώ σε γευόμουν.
Μόνο όταν το ήθελα εγώ.

Κάθε μου πρωί και κάθε μου βράδυ.
Σ' είχα στο στόμα και στη γη.
Ζαχαρένια ατοπήματα και γέλια.
Μαζί μου κράταγες εσύ κι ας ήταν
ο κόσμος όλος εναντίον.
Όποτε το ήθελα εγώ σε γευόμουν.
Μόνο όταν το ήθελα εγώ.

Το στάχυ

Λόγια κενά λόγων.

Συντροφιά μου εγώ.

Χρόνος αλλοιωτής.

Πέτρα,ανάσα και χώμα.

Φιλί σ' αέρα,απάτητο.

Ουρλιαχτό ανείπωτο.

Συγκατάβαση.

Κατανόηση άνυδρη.

Εγκατάλειψη.

Μεσονύχτιο

Ήπια μια γουλιά καφέ και γύρισα πλάτη.
Πικρή γεύση στάθηκε για ώρα πάνω στα χείλη.
Σαν να πάγωσε η πίκρα.

Κοίταξα πάλι την ώρα,πρωί σαν να ήταν.
Μεσάνυχτα και μια ήττα ήδη φορτωμένη.
Φίλη στ' αζήτητα η νύστα.

Γουλιά σε γουλιά και όλα καφετιά στον πάτο.
Κι έξω μαύρα και σιωπή.Σιγή,νεκρική.
Άδειο φλιτζάνι η συντροφιά μου.

Φυλάχτηκα από σένα απόψε.Φυλάχτηκα.
Κι όμως να σου πάλι...
Σ' απρόσμενο τρέμουλο με κίνησες.
Ήρθες και σήμερα απρόσκλητη.

Ήρθες και πάλι απρόσκλητη.
Για μια ζωή,θλίψη εσύ.

0

Αιώνια χρόνια τώρα,τη σάρκα σου κουβαλάω
στους ώμους μου.

Αρρώστια μέσα σου θερίζει κύτταρα και νιότη.

Που είναι τα χρόνια εκείνα πριν του προδομένου
την γεύση εσύ γευτείς;

Που ειν' τα δικά σου χρόνια πριν την πτώση σου
στον μονάκριβο τον Άδη κάνεις ιδίας χείρας πράξη;

Αιώνια το σώμα σου στο δικό μου κουβαλάω πάνω.

Αιώνια χρόνια.

Υποφέρεις τις ανάσες σου...

Ματωμένα τα λόγια σου,πονώ και γω μαζί σου.

Τον πόνο σου μισό να κάνω ας μπορούσα!

Κόβομαι σε άπειρο.

Γίνομαι μικρός και συνάμα μεγάλος να σε φτάσω.

Πικρόδεμα.
Μια κατάρα κληροδότημα.

Η αρρώστια σου βαριά μέσα στο δέρμα στάζει.

Την βλέπω ώρες κι ώρες.
Πεινασμένο σκυλί του δρόμου μεσ' το σώμα σου.

Και συ 0.

Αρχή ίδια μ' ένα τέλος.