Εικόνες Αθηνών

Δεν βιαζόμουν τόσο όσο κάποιος θα πίστευε
αν εκείνη την ώρα μ' έβλεπε πως περπατούσα
ανάμεσα στα πεζοδρόμια.

Περνούσα από την μια μέρα στην άλλη και
τον δρόμο τον διέσχιζα κολυμπώντας.

Την ώρα που πέρναγα έξω απ' το μουσείο
Κυκλαδικής τέχνης πιάστηκα απ' το χέρι ενός
ζευγαριού νέων και ένιωσα λίγο.

Κυλιόμουν στα νερά των μικρών αιχμών που
χωρίζουν της πλάκες πάνω στο πεζοδρόμιο.
Δεν έβρεχε.
Ήταν τ' απόνερα.
Περίεργα ένιωσα προς στιγμήν και άλλαξα πορεία
προς την πλατεία Κολωνακίου μα πριν φτάσω
καν,άλλαξα πάλι γνώμη.

Όμορφο πράγμα το μη προγραμματισμένο.

Πέρασα το Σύνταγμα στο δεξί μου χέρι και στ' αριστερό
μου δυο περιστέρια κοίταζαν σαν τουρίστες.
Δεν δίνουμε σημασία στα πουλιά.
Μα ούτε αυτά σε μας.
Αν το καλοσκεφτείς,ποιος είναι ελεύθερος;
Εμείς ή αυτά;
Και ανοίγουν τότε τα φτερά και η απάντηση η ίδια.

Προχωράω στην Φιλελλήνων και παίρνω απ' το περίπτερο
μια coca cola light και συνεχίζω την πορεία μου
έχοντας μέσα στο νου μου το μνημείο των αέρηδων.

Και αφαιρέθηκα...

Έτσι εξηγείτε η δυνατή κόρνα και το βρίσιμο του ταξιτζή.

Μα,συνέχισα ανενόχλητος πίνοντας μια γουλιά ακόμα...
Έφτασα στην Πλάκα.Μύρισαν τα ψητά μα δεν είχα χρόνο.

Ανηφόρισα στην οδό...δεν θυμάμαι ονόματα οδών...
Ούτε τα προσέχω ποτέ μου.
Θυμάμαι τους δρόμους
συνδέοντας τους με την εικόνα τους και
οδηγούμαι πάλι σ΄αυτούς αν το θελήσω ποτέ,
κάνοντας ανάγνωση όλων των
αποθηκευμένων εικόνων
εντός του μυαλού μου,τις οποίες ήδη αποθηκεύω
πριν καν φτάσω οπουδήποτε.

Αποθηκευτικός χώρος άπλετος.
Άνευ περιορισμού GB.
Και εικόνες υψηλής ανάλυσης 12.1 megapixels.

Ερμού.
Το εκκλησάκι της Καπνικαρέας.
Μπήκα για λίγο.Σκοτάδι και λειτουργία.
Κόσμος και λίγα κεριά.Βγήκα.

Καλά μόνος είμαι;

Μόνος είμαι,κοιτάζοντας σαν χαζός
τα Replay της ζωής μου...

2009 TV Show

Δεν έχει καν γραμμή τερματισμού το μίσος.
Μια μηχανή αδιάκοπου χαμού ο πλανήτης.

Βαρέθηκα την τήξη των αξιών.

Μείνε στο παρελθόν,στο μέλλον και στο
παρόν η φτώχεια και η φυλακή καλά μας έπνιξαν.

Και εσύ,αυτός κι ο άλλος,οκτάωρα αδειάζουμε όλοι
και το αύριο τέλος,δίχως πάτωμα και η πτώση.

Κούρνιαζε εσύ...

Δεν έχει καν τελειωμό.Το πλήθος είναι στυφό,
υπάρχει τελικώς άπειρη λογική μέσα σ' αυτή την παράνοια.
Εσύ άνοιξε την TV και το παιδί σου αντηχεί.

Στην κόλαση το παιδί σου και το δικό μου καίγεται.
Θέληση για αλλαγή του σκηνικού του πανικού του
κόσμου,σπάσε τα πόδια σου μόνος σου.

Το κλίμα πια εχθρικό.Τα ζώα.
Μένουν πια στη γη τα απολύτως απαραίτητα.

Να μην σε νοιάζει που πας,να μην σε νοιάζει
τι χρώμα δέρμα φοράς.
Το μίσος το μυαλό μας κάλυψε.

Το χρήμα μέγας θεός και η πίστη σου αρχηγός.

Δικάζω τώρα.

Τα δελτία ειδήσεων και τα μεσημεριανά μυρίζουν,
η κοπρολαγνεία στην ύψιστη μορφή της.

Ατέρμων βόθρος.

Στα πεζοδρόμια τα εξώφυλλα στα κλεφτά τυφλώνουν.
Γύμνια και χολή και μόλυνση μυαλού.

Υπόγειο

Ζήσε πάντα μέσα στα ερείπια σου.
Διώξε,κάψε,μίλα μας και θάψε.
Πάρε τ' όπλο και ρίξε στον αθώο.
Βόμβες πίκρες αίμα όπου ήρθες.

Σ' όλα αυτά που νιώθω
δεν χωρά φωτιά πουθενά.

Πάρε σφαίρα τον στόχο σου τον έχεις.
Γράψε κι όλας μια γραμμή και ρούφα
την ως πέρα.
Σκουπίδια ρίξε πλημμύρα όπου είσαι.
Μέθα και οδήγησε στο τέλος κάπου στρίψε.

Σ' όλα αυτά που νιώθω
δεν χωρά φωτιά πουθενά.

Στο τέλος γιορτή

Και πίνω το κρασί κι απ' το στόμα σου μεθώ,
πως να εκδικηθώ;
Τι δείχνει η διαδρομή και ποιον θέλει το κορμί,
δεν έχω φωνή...

Να λέω,πως δεν φοβάμαι...μόνο αδειάζω εδώ...

Πως μένει η λογική σκεπασμένη με ψυχή,
τι ψάχνω να βρω;
Τι να σου πω;Πως να διώξω τον θυμό;
Για σένα κρατώ...

Να λέω,πως δεν φοβάμαι...μόνο αδειάζω εδώ...

Ποιος μένει εκεί εκτός και σκοτώνει ο πειρασμός,
πονάει η σιωπή...
Δεν έχω λογική να διατάζω τη ζωή,
στο τέλος γιορτή...

Και λέω,πως δεν φοβάμαι...μόνο αδειάζω εδώ...