Της λύπης

Ποιες απ' όλες τις μελανιές μου να φιλήσω;

Ποιες ειν' αυτές π΄αργοπορούν τα δάκρυα
να κυλήσουν;

Δέρμα σημαδεμένο απ' τη φωτιά κι απ' το νερό
καθάριο,να νιώθω κάθε στίγμα.

Ποιες χαραγματιές να πάψω να μετρώ,
για να γελάσει ο πόνος;

Και εγώ τρυγώ το σώμα μου και η ψυχή στενάζει.

Τελειωμός θωρώ να σπέρνει τα προικιά και
μου φυσά τα χνώτα.

Που ειν' τα βέλη του έρωτα εκείνα,που σαν χτυπούν τα εσώψυχα
λυσσάνε οι πυρκαγιές στα χείλη;

Εννιά φιγούρες μ' επισκέφτηκαν κι εννιά με ταλανίζουν.

Μα μια ειν' η πιο απροσδόκητα πονεύτρα απ' όλες και τραχιά.

Κι αυτή η λύπη μου είναι.