Διάθλαση θυμών

Ύψωσα σημαία ολόλευκη κι ολοκάθαρη
απ' το πλυντήριο μόλις φρεσκογέννητη,
στη διάσπαση μέσα των ηθών της πόλεως.

Δεν έζησα για να μένω στο πίσω κάθισμα
τρακαρισμένου αυτοκινήτου,συνοδός της έλξης.

Τα πρωινά έστρωσα κρεβάτια,απλή ενέργεια
καθημερινής ανίας,με ψυχή σμπαραλιασμένη
σε στύλο ηλεκτροδότησης και φωτός
φιλεύσπλαχνου βιασμού.

Βούτηξα απ' τον βατήρα της ζωής,μέσα
στην υπό ανέγερση μπανιέρα μου και
βούλιαξαν ώσπου τα πόδια άγγιξαν την άμμο.

Στην σιωπή περπάτησα λίγα ακόμα
άτολμα βήματα θάρρους και επέδειξα σθένος
αδιαπέραστης δειλίας.

Έπιασα τον πάτο της βιασύνης κι
απ' τον χρυσό αφρό της νιότης,
έφτασα στην ημερομηνία της λήξης μου.