Στη Δύση

Βρήκα άλλη μια φορά το κουράγιο ν' ακουμπήσω
το χέρι μου πάνω στον ώμο του τελευταίου σου κλαδιού.
Το χέρι αυτό που κουράζεται να διώχνει τα κακά.
Τα κακά αυτού του κόσμου.

Και σαν κάνεις πάλι να κοιτάξεις πίσω σου,
θα δεις ξανά το τέρμα που προσπέρασες.
Το τέρμα αυτό που έδιωξε τα καλά.
Τα καλά αυτού του κόσμου.

Κύλησε γι' άλλη μια φορά το δάκρυ σου
και έσταξε κάπου μεσ' τη δύση.
Την δύση αυτή των στεναγμών,που φέγγει.
Που φέγγει στα σοκάκια ακόμα.

Την πόλη αυτή που δεν συνήθιζα
να βλέπω μες τα μάτια.
Την κοίταξες συ κατάματα.
Κατάμεσα στα μάτια.

Βρήκα άλλη μια φορά το κουράγιο ν' ακουμπήσω
το χέρι μου πάνω στον ώμο του τελευταίου σου κλαδιού.
Κλαδιού π' ακόμα αυτό σιγοκρατεί,την κούνια την δική μου.
Την κούνια αυτή π' από παιδί,πονώ για να τη φτάσω.

Την πόλη αυτή που δεν κατάφερα
να βλέπω μες τα μάτια.
Την κοίταξες συ κατάματα.
Κατάμεσα στα μάτια.

Κι έτσι μονάχα εγώ συνήθισα να την κοιτώ,
μεσ' τα δικά σου μάτια.